Κάποιες φορές η ζωή στα παίρνει όλα μονο και μόνο για να
σου δώσει λίγο αργότερα πολύ περισσότερα. Σε ρίχνει σε άνισες μάχες μόνο και
μόνο για να σου μάθει να χάνεις και να δέχεσαι την ήττα όπως και τη νίκη. Να
σηκώνεσαι στα δύσκολα και να συνεχίζεις. Να μην σταματάς ποτέ να πιστεύεις στον
εαυτό σου. Σου στερεί αγαπημένα σου πρόσωπα μόνο και μόνο για να σε
προετοιμάσει και να σου ανοίξει το δρόμο να δεχθείς αυτούς για τους οποίους
προορίζεσαι.
Και o χρόνος τον οποίο υποφέρεις είναι ακριβώς τόσος, όσο χρειάζεσαι
για να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου και να ξεχωρίζεις αυτά που σου αξίζουν,
απ’ αυτά που σε μειώνουν ως άνθρωπο. Πρέπει να περάσεις μέσα από το σκοτεινό,
γεμάτο παγίδες δάσος για να φτάσεις στον παράδεισο. Τίποτα δεν σου χαρίζεται
γιατί απλούστατα θα το χαραμίσεις, αφού δεν θα το εκτιμήσεις ποτέ. Δυστυχώς, η
εγωκεντρική φύση του ανθρώπου απαιτεί να νιώσει τον πόνο για να μάθει ν’ αγαπά
και μέσω της αγάπης προς τον εαυτό τον και στους άλλους, να γνωρίσει την
πραγματική ευτυχία.
Γιατί αν το σκεφτείτε τι είναι ευτυχία; Ευτυχία είναι να
μπορείς κάθε φορά που έρχεσαι αντιμετώπος μ’ ένα πρόβλημα – από τα πολλά της ζωής
– να μπορείς να επικεντρώνεσαι σ’ αυτό χωρίς να χαραμίζεις τη ζωή σου, χωρίς να σου
φταίνει όλοι και όλα και να πέφτεις σε κατάθλιψη. Να μπορείς να ξεχωρίσεις ότι
η ζωή είναι ένα δώρο που σου χαρίστηκε, όσες δυσκολίες κι αν έχεις ν’
αντιμετωπίσεις. Να μπορείς να δημιουργείς, να εκφράζεσαι ελεύθερα, να αγαπάς όσο αγαπιέσαι και να ζείς την κάθε στιγμή. Να μπορείς να βρίσκεις αυτά που έχουν σημασία μέσα σε ατέλειωτη
κορφή από σκουπίδια.
Οι δυσκολίες της ζωής σε εκπαιδεύουν ακριβώς γι’ αυτό. Να
ξεχωρίζεις μέσα στο σκουπιδότοπο της, τα σκουπίδια από τα διαμάντια. Αν δεν
γνωρίσεις το κακό, πώς θα εκτιμήσεις κάθε τι καλό; Αν δεν γνωρίσεις άσχημους –εσωτερικά
– ανθρώπους πώς θα μπορέσεις να ξεχωρίσεις τους «ωραίους». Θα πέσεις σε κάποιες
παγίδες, θα πονέσεις, πληγές θα ανοίξουν στο σώμα σου, όμως να ξέρεις
ότι στο τέλος του σκοτεινού δάσους η ζωή περιμένει να σε ανταμείψει. Φτάνει να
μην χαθείς και να μην χάσεις τον εαυτό σου στην πορεία.
Στόχος είναι να κάνεις
συνεχώς τη ζωή σου καλύτερη, να τη γεμίζεις με περισσότερη αγάπη και ηρεμία και
να κάνεις πράγματα που σε γεμίζουν. Να είσαι ελεύθερος σε μία κοινωνία που σε
θέλει δούλο του χρήματος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να μπορείς να
επιβιώνεις, κάνοντας κάτι που αγαπάς. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το
να ξυπνάς κάθε πρωί και ν’ αντικρίζεις ακριβώς το πρόσωπο που θα ήθελες να
αντικρίζεις. Όσο χιλιοειπωμένο κι αν είναι, παραμένει μία αδιαμφισβήτιτη αλήθεια: Ο έρωτας κατέχει
ένα μεγάλο κομμάτι της ευτυχίας σου. Σβήνει την υπαρξιακή σου μοναξιά. Όμως θα
σε ταλαιπωρήσει πολύ. Θα σε απογειώσει και θα σε ρίξει κάτω. Θα σου βάλει
δοκιμασίες κι αν το αξίζεις θα σου δείξει τον καλύτερο του εαυτό του. Πρέπει να
πιστέψεις ότι τον αξίζεις!
Βρείτε λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους – διαμάντια μέσα στα
σκουπίδια που θα βγάλουν τον καλύτερό σας εαυτό και θα σας στηρίξουν στον
αιώνιο αγώνα για την ευτυχία. Όσο
δύσκολα κι αν περνάτε, όσες πόρτες κι αν κλείνουν, ψάξτε αυτά τα παραθυράκια
που θα σας δίνουν τον αέρα που χρειάζεστε, μέχρι να βρείτε τη δύναμη και την
ισορροπία για να βγείτε από το στοιχειωμένο σας μυαλό. Γιατί όλα βρίσκονται στο
μυαλό και στο πώς βλέπουμε τα πράγματα. Είναι τέχνη να μπορεί κανείς να το κάνει αυτό – να μοτιβάτερεται δηλαδή στα δύσκολα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου