Πώς ένα σκυλί βοήθησε μία οικογένεια να ξεπεράσει την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου;
Η Μαίρη Βαμβακά σε άρθρο της διηγείται πώς βρήκε και έσωσε τη μικρή Μάγια και πώς εκείνη με τη σειρά της βοήθησε την οικογένεια της να αντιμετωπίσει την απώλεια της μητέρας της.
«Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου δύο χρόνια όταν έχασα την μητέρα μου. Υπήρχε αυτό το απαίσιο συναίσθημα παντού γύρω μου. Και όμως, μετά από σαράντα ημέρες όλα άρχισαν να γίνονται καλύτερα. Ήταν Σάββατο, ήμουν έξω με φίλες και ήταν περίπου τέσσερις τα ξημερώματα, όταν αποφάσισα να ακυρώσω το sleepover σε μία από τις φίλες μου. Ήθελα να πάω σπίτι μου μόνη μου. Λίγα μέτρα πριν φτάσω στην πόρτα του σπιτιού μου, ένας ήχος μου τράβηξε την προσοχή. Ήταν κάτι σαν κλάμα. Κοντοστάθηκα λίγο αλλά μετά συνέχισα προς το σπίτι μου. Το κλάμα έγινε ακόμα πιο δυνατό και σπαραχτικό και κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ακολούθησα τον ήχο και με οδήγησε σε έναν κάδο απορριμμάτων. Ήταν κλειστός και το κλάμα έβγαινε από μέσα. Άνοιξα τον κάδο και πετάχτηκα πίσω περιμένοντας ένα γατάκι να πεταχτεί και να τρέξει μακριά. Δεν έγινε τίποτα τέτοιο, μονάχα το κλάμα έγινε πιο δυνατό. Ασυναίσθητα σήκωσα μία σακούλα σκουπιδιών και πλησιάζοντας την κοντά στα αυτιά μου άκουσα το κλάμα πιο έντονα. Έσκισα τη σακούλα και μέσα από τη σωρό με τα σκουπίδια κατρακύλησε ένα μικρό άσπρο πλασματάκι. Δεν ήταν ένα γατάκι αλλά ένα νεογέννητο σκυλάκι.
Έτρεξα σπίτι με το νεογέννητο στην αγκαλιά μου. Σκεφτόμουν "και τι θα πει ο μπαμπάς μου με όλα όσα έχουν γίνει". Μετά από την απώλεια της μητέρας μου, η ατμόσφαιρα στο σπίτι ήταν αρκετά δύσκολη και μια τέτοια ευθύνη φάνταζε ασήκωτη. Αποφάσισα να το βάλω σε ένα κουτί με κουβερτούλα και ένα αρκουδάκι για να νιώσει ασφάλεια και να το παρουσιάσω στον πατέρα μου το επόμενο πρωί. Ο μπαμπάς μου –ευτυχώς- όχι μόνο αποφάσισε να το μεγαλώσουμε, αλλά έτρεξε αμέσως να βρει όλα τα απαραίτητα. Και κάπως έτσι, βρήκα την Μάγια.
Η Μάγια ήταν μόλις μιας ημέρας όταν την βρήκα, με τον ομφάλιο λώρο ακόμα πάνω της. Ήταν σαν να μεγαλώνω ένα μωρό. Έβγαινα έξω για λίγη ώρα και γυρνούσα σπίτι για να είμαι δίπλα της όποτε πεινάσει. Στην αρχή, την τάιζα με τη βοήθεια σύριγγας και όταν μεγάλωσε λίγο, με μπιμπερό. Ήμουν συνέχεια εκεί για να την φροντίζω. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην επιβαρύνω κανένα άλλον γιατί η κατάσταση ήταν δύσκολη για όλους. Το όνομα Μάγια βγήκε από ένα βιβλίο που είχαμε διαβάσει εγώ και ο μπαμπάς μου, το "ΜΑΓΙΑ: ΤΟ Θαύμα Της Ζωής" του Jostein Gaarder. H Μάγια μεγάλωνε και τον Σεπτέμβρη έπρεπε να επιστρέψω στην πόλη που σπουδάζω. Την πήρα λοιπόν μαζί μου. Άλλωστε, την είχα ανάγκη. Ήταν η μόνη που μπορούσε να είναι συνέχεια δίπλα μου και να με βοηθάει να ξεχνιέμαι από την απώλειας της μαμάς μου. Η Μάγια μας βοήθησε όλους οικογενειακώς, ήταν ένα μικρό θαύμα που έφερε μια σπίθα ζωής στις ζωές μας μετά από όλα όσα είχαν συμβεί.
Η Μάγια είναι μια ξεχωριστή αλήτισσα, ένα σωστό αγοροκόριτσο. Μερικοί την αποκαλούν και καγκουρό γιατί πηδάει πάνω σου με όλη την τρέλα και την χαρά που κρύβει μέσα της. Είναι ζωηρή και παιχνιδιάρα αλλά αυτός είναι και ένας από τους λόγους που την αγαπάω τόσο πολύ. Είναι δυνατή προσωπικότητα και επίμονη. Λατρεύω τα αυτιά της. Είναι φιλική με όλα τα άλλα σκυλιά που έχει γνωρίσει και ξέρει ποια είναι τα όρια της. Δεν το βάζει κάτω μέχρι να πετύχει αυτό που θέλει. Είναι ήσυχη αν εξαιρέσεις τα τρία ζευγάρια παπούτσια, κάποια μπλουζάκια μου, μία σήτα, μισό καναπέ και σχεδόν όλη την κρεβατοκάμαρα που έχει χαλάσει. Και φυσικά τους καβγάδες τύπου "Texas" που ξεκινάει με τις γάτες. Γενικά, έχει συμφιλιωθεί με όλους τους συγκατοίκους μέσα στο σπίτι. Γκομενομαγνήτη δεν θα την έλεγα. Μάλλον αυτή μαγνητίζεται από τους άλλους και τρέχει καταπάνω τους προκειμένου να μοιράσει την χαρά της.
Περάσαμε πολλά μαζί και έχουμε πολλά ακόμα να ζήσουμε μαζί. Δεν θα ξεχάσω τις πρώτες εβδομάδες. Περιμέναμε να ανοίξει τα μάτια της όταν συνειδητοποίησα ότι παρά το γεγονός ότι ήταν ανοιχτά, δεν έβλεπε. Μετά από εξετάσεις ο κτηνίατρος μας είπε ότι μάλλον είναι τυφλή και η τελευταία λύση ήταν να κάνει μια θεραπεία μήπως ήταν κάποια μόλυνση. Έκλαιγα και στεναχωριόμουν που δεν μπορούσα να την βοηθήσω. Όμως όλα πήγαν θαυμάσια, ήταν όντως μια μόλυνση -πιθανόν από τα σκουπίδια που την βρήκα παρατημένη-και η Μάγια βρήκε το φώς της.
Θέλω να καταλάβουν όλοι τη σημασία της έμπρακτης αγάπης και το πώς μπορεί μια ψυχούλα σαν την Μάγια και όλα τα ζωάκια που έχουμε σε τούτο τον κόσμο να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε όσα μας συμβαίνουν, ακόμα και την απώλεια του αγαπημένου μας προσώπου. Τα ζώα είναι η απόδειξη της ανιδιοτελούς αγάπης, σου την παρέχουν απλόχερα χωρίς να σου ζητήσουν τίποτα, χωρίς λόγια. Απλά σου την δείχνουν».
ΠΗΓΗ: www.grekamag.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου