Μαζί σου μαθαίνω…ν' αγαπώ

Ξέχνα όσα ήξερες και όσα έχεις διαβάσει. Ο έρωτας δεν είναι αυτός που σου πλασάρουν όλο αυτό τον καιρό. Δεν είναι αυτό το ετοιμόρροπο κατασκεύασμα που με τόσο κόπο κτίζει το Χόλυγουντ εδώ και χρόνια. Ατέλειωτες ώρες στα τηλέφωνα, στα κοινωνικά δίκτυα, καθημερινά απανωτά μηνυματάκια αγάπης και κολλημένα χεράκια σε κάθε έξοδο.

Εγώ αυτά ήξερα… Με αυτά μεγάλωσα κι αυτά περίμενα. Και μετά γνώρισα εσένα και κάθε ρομαντική νότα στη ζωή μου έγινε φάλτσα. Στην αρχή, η άρνηση! Μετά το κλάμα και ο εξευτελισμός, οι ζήλιες και οι κραυγές απόγνωσης που ζητούσαν έναν έρωτα τόσο μεγάλο… όπως ακριβώς στις ταινίες! Δεν ήξερα ότι οι άνθρωποι μπορούν ν’ αγαπήσουν κι αλλιώς. Χωρίς να το φωνάζουν, χωρίς να το εκφράζουν σε κάθε πράξη και λέξη, χωρίς να είναι κολλημένοι πάνω σου, χωρίς να σε ζητούν συνεχώς. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έτσι με αγαπούσες. Όμως εσύ είχες τον δικό σου τρόπο. Μία ήσυχη δύναμη, μία αγάπη ανώτερη πνευματικά που εγώ δεν μπορούσα να αντιληφθώ και μετάφραζα σε αδιαφορία.

Τόση σιωπή δεν την άντεχε το νευρικό μου σύστημα, τόση λιτότητα στην αγάπη δεν είχα ξανασυναντήσει ποτέ. Μα πως μπορεί να έχουν περάσει 3 ώρες και να μην παίρνει ούτε ένα τηλέφωνο; Πόσα στοιχίζει ένα μήνυμα; Πώς μπορεί με ένα τηλεφώνημα την ημέρα να ξεμπερδεύει… Μία μάχη άνιση όχι μαζί του, αλλά με τη ρομαντική, κακομαθημένη πλευρά του εαυτού μου. Πού πήγε το πρώτο ραντεβού, το φιλί στο σινεμά, οι βόλτες στη θάλασσα; Γιατί οι άλλες να τα έχουν κι εγώ όχι;

Μου πήρε χρόνια, να μεταφράσω τη σιωπή σου σε λέξεις και την απουσία σε πόθο. Μου πήρε χρόνια να μετατρέψω την τεχνολογία σε στιγμές. Αυτές οι στιγμές που μαζί σου είναι τόσο πολύτιμες.

Κι ακόμη μαθαίνω…

Ότι ο κάθε άνθρωπος αγαπά με τον δικό του τρόπο και εκφράζει τον έρωτα του διαφορετικά. Εγώ… η σαιξπηρικά ρομαντική που ήξερα μόνο πως όταν αγαπάς, πεθαίνεις κάθε μέρα!

Ότι η τεχνολογία νεκρώνει ένα ένα τα κύτταρα του πόθου και της λαχτάρας… Εγώ… που δεν μπορούσα να κλείσω μάτι χωρίς μία καληνύχτα στο κινητό από σένα!

Ότι ένα φιλί στο μάγουλο ή στο μέτωπο μπορεί να σημαίνει πολλά… Εγώ που έχωνα τη μούρη μου στο στόμα σου και σε γέμιζα σάλια.

Ότι αν αγαπάς βοηθάς τον άλλο να πετάξει, αφήνεις πάντα τις πόρτες ανοιχτές για να μπορεί να φύγει. Εγώ… που είχα πάντα τις πόρτες κλειδαμπαρωμένες για να μην σε χάσω στιγμή από δίπλα μου.

Ότι αν εμπιστεύεσαι δεν χρειάζεσαι συνεχώς επιβεβαίωση. Εγώ… που σαν ήμουν στην αγκαλιά σου ρωτούσα συνεχώς αν μ’ αγαπάς κι έκλαιγα γιατί δεν έπαιρνα απάντηση.

Ότι στον έρωτα δεν χωράνε ανασφάλειες και κόμπλεξ. Εγώ… που προσπαθούσα απεγνωσμένα να σε κάνω να ζηλέψεις για να μου δείξεις ότι νοιάζεσαι, για να δω αυτό το ήρεμο και σίγουρο βλέμμα να χάνεται από τα μάτια σου.

Κι ακόμη μαθαίνω να σ’ αγαπώ κι εσύ υπομονετικά κοντά μου να μου δείχνεις το δρόμο χωρίς να λες πολλά. Να ξέρεις τη σκέψη μου προτού στην εκφράσω με λέξεις, να νιώθεις ό,τι νιώθω και να απαντάς σε κάθε μου απορία με στοργή και κατανόηση όπως κάνουν στα παιδιά που μαθαίνουν για πρώτη φορά τον κόσμο!

Aπό την Μeρη