Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο

Θυμάσαι τότε που διαφωνούσαμε για εκείνο το τραγούδι που τόσο όμορφα μου τραγουδούσες; Δεν είχαμε καλά καλά γνωριστεί. Και τότε ήταν απλά μια ασήμαντη διαφωνία που αμέσως ξεχάσαμε. Τώρα όμως καταλαβαίνω πως ήταν ένα προμήνυμα ότι από κει και πέρα για πάντα θα διαφωνούσαμε. 

Δεν ξέρω αν έχουν βιώσει κι άλλοι τόσους τσακωμούς, όσους εμείς μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Δε θυμάμαι να πέρασε βδομάδα χωρίς να βγάλουμε σπαθιά, χωρίς να μονομαχήσουμε. Ξέρω όμως ότι αυτές τις νίκες δεν τις ήθελα. Δεχόμουν άλλοτε παθητικά και άλλοτε αντιδρώντας, αυτά τα σκληρά σου λόγια που κάθε φορά δημιουργούσαν και μια πληγή στην ψυχή μου. Μια πληγή που μέχρι να κλείσει άνοιγε άλλη. Εσύ μονομαχούσες για να με φέρεις στα μέτρα σου κι εγώ στα δικά μου. Ήθελα να σταματήσουμε πλέον να είμαστε εχθροί. Όχι, δεν ήθελα να σε βάλω σε καλούπια, ήθελα μόνο να μπορώ να είμαι ο χαζός εαυτός μου, να μπορώ να σ’ αγαπώ όπως εγώ ήξερα.

Πόση αξιοπρέπεια χαμένη, πόσες ήττες και πάλι δε με ένοιαζε. Ήθελα μόνο ν’ ακούσω ένα μικρό ψέμα από σένα, αυτό που έλεγε ότι μ'αγαπάς. Ήθελα αυτό το καλημέρα σου, αυτό το φιλί στο μέτωπο, να μπορώ να μοιράζομαι μαζί σου στιγμές απ' τη ζωή μου. Tη ζωής μου απ' την οποία πάντα έλειπες, χωρίς να ξέρω αν φταις γι' αυτό ή όχι. Κι με άφηνες απέξω, όταν φοβόμουν ότι σε χάνω, έκανα απελπισμένες κινήσεις να νικήσω τη σιωπή σου. Το μόνο όπως που κατάφερνα ήταν να της δίνω τροφή, να την κάνω πιο δυνατή. Τόσο δυνατή που έφτιαχνε μέχρι τ' αυτιά μου κι ας ήσουν χιλιόμετρα μακριά.

Μακάρι εκείνες τις δύσκολες στιγμές να μη με άφηνες να φύγω. Να με κρατούσες σφιχτά. Εγώ έφευγα μόνο για να κλείσω τις πληγές που μου άνοιγαν η αδιαφορία σου, οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, τα αναπάντητα μηνύματα, οι εξαφανίσεις σου. Δε θα μπορούσα ποτέ να σε αφήσω για πάντα. Πίστεψες έστω και για ένα λεπτό ότι μπορούσα; Έφευγα για να μη με βλέπεις να κλαίω, για να ξέρεις ότι έχεις επιλογές. Δεν ήθελα ποτέ να σε κλείσω σε κλουβί κι ας φαινόταν έτσι.

Είχες δίκαιο τότε με το τραγούδι και μου φαίνεται τώρα που τα ξεσπάσματα κι ο θυμός σου στέρεψαν ότι πάντα είχες δίκαιο. Έφευγες γιατί η αγάπη μου ήταν καταπιεστική και κουραστική. Ήμουν πολύ ανώριμη για να καταλάβω ότι σου έδινα περισσότερα από όσα άντεχες. Ήμουν πολύ ξεροκέφαλη για να σταματήσω να ζητώ πάντα αυτό το κάτι παραπάνω από όσα μπορούσες να δώσεις. Δεν είχες να δώσεις ούτε χρόνο ούτε συναίσθημα.

Θυμάμαι πάντα φώναζες και μου ζητούσες απελπισμένα να φύγω γιατί σε έπνιγα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τότε πως μπορεί κάποιος να πνίγεται από αγάπη. Ειδικά εσύ, ειδικά από μένα. Γιατί στην αγάπη κανείς δεν πρέπει να πνίγεται. Αντίθετα, πρέπει να νιώθει ελεύθερος. Ν' ανοίγει τα φτερά του χωρίς να φοβάται ότι αν πετάξει ψηλά θα τα κάψει ο ήλιος. Έτσι ένιωθα εγώ κάθε φορά που τα δάχτυλά σου μπλέκονταν στα δικά μου, κάθε φορά που έλεγες περήφανα παλιές σου ιστορίες, κάθε φορά που τα χείλη σου έβρισκαν στο σκοτάδι τα δικά μου. Και τι κρίμα! Πιο λίγα ήταν τα φιλιά σου από τις φυγές σου, όμως εγώ αυτά κράτησα. Και αυτά θα κρατήσω για πάντα κι ας πνιγόσουν εσύ κι ας έπαιρνες τη μηχανή για να τρέξεις με χίλια μακριά μου.

Κι ας τρέχεις ακόμη...

Από την Μeρη