Όταν η αγάπη στήνει παγίδες...

Πώς η ανάγκη μας ν’ αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε, μας ξεγελά!

Υπάρχει ένα δεδομένο στην αγάπη. Δεν μπορούν όλοι ν’ αγαπήσουν! Κάποιοι μάλιστα όχι απλά δεν μπορούν ν’ αγαπήσουν κάποια συγκεκριμένη περίοδο ή εσένα. Δεν μπορούν ή δεν ξέρουν γενικά ν’ αγαπούν. Ακόμη και οι ίδιοι πολλές φορές ίσως πέφτουν στην παγίδα από τον ενθουσιασμό τους να νομίζουν ότι αγαπούν, όμως σύντομα συνειδητοποιούν και πάλι πόσο κενοί νιώθουν μέσα τους.

Ίσως αγαπούν με το δικό τους εγωιστικό τρόπο τα παιδιά τους, τους γονείς τους, πολύ λίγους φίλους (ίσως), όμως ο εαυτός τους και το συμφέρον τους έρχονται πάνω απ’ όλα. Και σε ξεγελάνε εύκολα.

Γιατί ό,τι ποθήσουν και όταν το ποθήσουν θέλουν να το αποκτήσουν και για να πετύχουν θα γίνουν Υπέροχοι. Θα σου πουν τα πιο όμορφα λόγια και θα κάνουν τις πιο εντυπωσιακές πράξεις. Θα κάνουν τα όνειρά σου πραγματικότητα. Γιατί είναι πανέξυπνοι και παντοδύναμοι. Το αίσθημα δεν τους κυριεύει ποτέ. Πορεύονται πάντα με καθαρό μυαλό, με τη λογική στο τούρμπο και σ’ αυτό βασίζονται.

Και μην ξεγελαστείς νομίζοντας ότι μπορείς να τους αλλάξεις. Είναι φτιαγμένοι από ατσάλι κι εσύ από άχυρα. Μόλις το συναίσθημα φτάσει στο 40%, θα ξυπνήσουν από το υπνωτικό του έρωτα, θα ανοίξουν τα μάτια τους και θα σε σκανάρουν ως εχθρό τους. Εχθρό στη λογική και εμπόδιο στους στόχους τους που είναι να πηδήξουν, να βρουν δουλειά με καλά λεφτά, μια ευσεβή κοινωνική θέση κλπ. Καθόλου χρόνος και χώρος για συναισθηματικές μαλακίες και κουραφέξαλα. Το ζωικό ένστικτο για επιβίωση και κυριαρχία υπερισχύει του ανθρώπινου σε τέτοιες περιπτώσεις. Κομματιάζουν σαν πεινασμένοι λέοντες όποια βρεθεί στο δρόμο τους. Όποιαν έχει την ατυχία να γνωρίσει και ν’ αγαπήσει τον ψεύτικο, όμορφα πλασμένο, εαυτό τους που είναι ολόκληρος μία καλοστημένη παγίδα. Σαν μέλι σε κουφάλα δέντρου που αν απλώσεις το χέρι σου να το γευτείς θα σε τσιμπήσουν εκατοντάδες κρυμμένες μέλισσες.

Η ασχήμια όμως όσο μακιγιάζ και να βάλεις δεν κρύβεται. Και το μακιγιάζ ξεθωριάζει ή κουράζει. Δεν μπορείς να το φοράς στο πρόσωπό σου συνεχώς. Έτσι και ένας κακός χαρακτήρας. Είναι αδύνατον να μην αποκαλυφθεί σε μία στιγμή αδυναμίας ή λάθους.

Το θέμα είναι: είσαι σε θέση να χειριστείς την αλήθεια ή είσαι ήδη πολύ βαθιά στο βόθρο της «αγάπης»; Γιατί περί βόθρου πρόκειται. Κι όση καλοσύνη ρίξεις σ’ αυτή τη σχέση εκεί μέσα θα πνιγεί. Αρχίζεις να κατηγορείς τον εαυτό σου, να σκέφτεσαι που κάνεις λάθος, να ρωτάς συνεχώς «γιατί», να κλαις και φυσικά να γίνεσαι «βάρος» στον άλλοτε όμορφο σύντροφό σου. Γίνεσαι βάρος γιατί αρχίζεις να ρωτάς, να καταλαβαίνεις, να ζητάς. Στην αρχή θα κάνει υπομονή. Θα σε φλομώνει στο ψέμα. Όμως για πόσο; Δεν μπορεί να σε ξεγελά για πολύ. Όσα περισσότερα καταλαβαίνεις, τόσο πιο άσχημος γίνεται στα μάτια σου. Νεύρα, θυμός, άλλες γυναίκες, εγωισμός. Ανίκητος εγωισμός. Σαν κακιά ενέργεια σου ρουφάει την ψυχή.

Και θα ‘σαι τυχερή αν καταφέρεις να παραμερίσεις τα αισθήματά σου, να ξεχάσεις αυτό τον ψεύτικο (τελικά) υπέροχο εαυτό του και παραδεχτείς ότι: «ναι, ξεγελάστηκα. Αυτός ο άνθρωπος δε μ’ αγαπά. Δε μ’ αγάπησε ποτέ. Δεν είναι ούτε βαθύς, ούτε έχει κάποια μόνο ελαττώματα. Απλά δεν νοιάζεται. Εκμεταλλεύτηκε ό,τι μπορούσε και πλέον δεν έχει τίποτα να κερδίσει από μένα. Δεν ήμουν παράλογη όπως έλεγε συνεχώς, δεν ήμουν τρελή. Είχα δίκαιο. Με απατούσε, μου έλεγε ψέματα, μου φερόταν άσχημα, μου έλεγε λόγια σκληρά. Δεν ήταν αυτός ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ. Όσο κι αν ήθελα να το πιστέψω κάθε φορά που μου κρατούσε το χέρι και με φιλούσε στο μέτωπο. Όσα ένιωθε για μένα τα σκότωσε. Ναι, πρέπει να φύγω όσο πιο μακριά του γίνεται, να σωθώ».

Αυτά είναι τα λόγια που πρέπει να πεις στον εαυτό σου, αυτή είναι η πράξη που πρέπει να κάνεις. Να φύγεις. Να φύγεις όσο πιο νωρίς γίνεται. Να κάνεις αυτό που το ένστικτό σου, σου έλεγε εξαρχής. Να τον δολοφονήσεις μέσα σου, έτσι ώστε να μην μπορεί να ξαναγεννηθεί ποτέ.