Το κυνήγι αφανίζει τα ζώα της Κύπρου!

Mε αφορμή την πρόσφατη δημοσίευση βιντέου στα κοινωνικά δίκτυα, όπου δείχνει Κύπριους να καπαρτίζουν, ενώ βασανίζουν έναν αβοήθητο και αθώο λαγό μέχρι θανάτου, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο, με τον κίνδυνο να μην είμαι πλέον αρεστή σε μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων που έχουν ως χόμπι τους το κυνήγι, ακόμη και δικών μου.

 Και δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτουν στην αντίληψη μου και μάλιστα άθελά μου, φωτογραφίες και βίντεο τέτοιου σοκαριστικού περιεχόμενου, λες και κάποιοι θέλουν να μας εμφυτεύσουν στον εγκέφαλό μας ότι η βία προς τα πιο αδύναμα είδη είναι κάτι το φυσιολογικό και το ασήμαντο. Θα σας λυπήσω όλους εσάς τους κομπλεξικούς που εκτονώνετε τις αδυναμίες και τις αποτυχίες σας στη ζωή σε βία και μάλιστα «χουμίζεστε»: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ούτε ασήμαντο, ούτε φυσιολογικό και μάλιστα είναι και επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι είστε ψυχολογικά άρρωστοι και επικίνδυνοι για την κοινωνία. Γιατί τι σας εμποδίζει, όταν έχετε την ευκαιρία, να πληγώσετε έναν άνθρωπο ή ένα παιδί με τον ίδιο τρόπο που πληγώνετε ένα ζώο!  

Αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα στην πιο πάνω υπόθεση είναι ότι έχουν προσαχθεί κατηγορίες στους «πρωταγωνιστές» του βιντέου και θα νιώσω (και όχι μόνο εγώ) απόλυτα ικανοποιημένη αν βρεθούν ένοχοι και πληρώσουν για τις βαναυσότητες τους  - που υποψιάζομαι δεν είναι η πρώτη φορά.

Ξεκινώντας θέλω να ορίσω την έννοια του κυνηγιού, το οποίο θεωρείται πλέον σπορ. Σίγουρα δεν είναι ανάγκη γιατί κανείς δεν θα πεινάσει αν δεν φάει πουλιά ή λαγό, αφού εκτρέφονται ζώα για να καλύπτουν τις ανάγκες του ανθρώπου που είναι ον παμφάγο.

 Άρα, είναι ένα σπορ, όπου κάποιος προσπαθεί με διάφορες παγίδες και όπλα να σκοτώσει κάποια πλάσματα, στο σπίτι τους κατ’ ακρίβεια, καθαρά για διασκέδαση. Προσωπικά, δεν το βρίσκω καθόλου διασκεδαστικό να έλθει κάποιος στο σπίτι μου και ν’ αρχίσει να πυροβολεί μέχρι να με σκοτώσει, αλλά αυτή είναι μόνο η προσωπική ταπεινή μου άποψη. Για μία μεγάλη μερίδα του πληθυσμού φαίνεται να είναι διασκεδαστικό. Ένα σπορ λοιπόν, όπου ο κυνηγός οφείλει να σέβεται και να αγαπά τη φύση, οφείλει να υπακούει τους νόμους και να μη χρησιμοποιεί αθέμιτα και βασανιστικά μέσα για να πιάσει τα θηράματά του, π.χ. να παίρνει το διπλοκάμπινο και να γυρίζει μέσα στα άγρια μεσάνυχτα για να πατήσει ένα λαγό ή να χρησιμοποιεί δόλιες παγίδες στις οποίες τυγχάνει να εγκλωβίζονται όλα τα άγρια ζώα. 

Δυστυχώς, αποδεικνύεται συνεχώς ότι αυτοί οι κυνηγοί που αγαπούν πραγματικά το σπορ και τη φύση είναι λιγοστοί, τουλάχιστον στην Κύπρο. Οι πλείστοι δεν ακολουθούν τους κανόνες του «παιχνιδιού» και απλά θέλουν να εκτονωθούν, να πάρουν αξία από το να σκοτώνουν και μετά να χουμίζονται – εξού και οι φωτογραφίες που δεν λείπουν ποτέ από το Facebook. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που χρόνο με το χρόνο τα θηράματα λιγοστεύουν. 

Με το τέλος της σεζόν του κυνηγιού εκατοντάδες σκυλιά εγκαταλείπονται, χάνονται, κακοποιούνται, πεθαίνουν από πείνα / δυστυχήματα / λειψυδρία. Και κάποιοι πρέπει να τρέχουν πίσω από αυτούς τους ανεύθυνους για να μαζέψουν και να σώσουν ό,τι μπορούν και ό,τι προλάβουν. Tα καταφύγια είναι γεμάτα, στους δήμους θανατώνονται χιλιάδες σκυλιά, στους δρόμους πατιούνται άλλα τόσα και δηλητηριάζονται άλλα τόσα. Είναι προφανές ότι οι πλείστοι κυνηγοί δεν μεγαλώνουν σκυλιά γιατί τα αγαπούν. Τα έχουν απλά μέσα σε κλουβιά και τα εκπαιδεύουν να γίνουν ψυχροί δολοφόνοι. Όταν δεν τους κάνουν πια ή όταν εγκυμονήσουν από δική τους αμέλεια, τα πετάνε στους δρόμους. Τερατοειδή πλάσματα τα λέω εγώ, άσχημα στην ψυχή. Τους καταλαβαίνεις από μακριά και από την πρώτη μιλιά. Νομίζουν ότι κρατάνε το θεό από τα τέτοια. Αμπαλατοσύνη, χουμίσι, χωριατιλίκι, αγραμματοσύνη... σχεδόν μοιάζουν με ανθρώπους των σπηλαίων... Το χειρότεροι είναι ότι αυτοί μεγαλώνουν και παιδιά... 

Για τους πιο πάνω λόγους λοιπόν, είναι καιρός να γίνει κάτι περί του θέματος. Χωρίς να είμαι ειδική για τη νομοθεσία γύρω από το κυνήγι, βλέπω ότι αυτή είναι ανεπαρκής ή δεν υπάρχει σωστή εφαρμογή της με έλεγχο από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Η δε παιδεία είναι ανύπαρκτη. Ο καθένας εύκολα μπορεί να βγάζει άδεια για να… οπλοφορεί! Η παρανομία δυστυχώς και σε αυτό τον τομέα στην Κύπρο έχει σηκώσει πανιά και αρμενίζει ανενόχλητη στη θάλασσα. Αν και θα ακουστεί ρομαντικό ή σουρεαλιστικό, το καλύτερο θα ήταν το κυνήγι να καταργηθεί και ίσως οι ζωντανοί στόχοι να μετατραπούν σε ψεύτικους, όπου σε ένα πάρκο ειδικά διαμορφωμένο οι «πρώην» πλέον κυνηγοί θα μπορούν να ψυχαγωγούνται.

Οι σκύλοι, τα πουλιά, οι λαγοί, οι αλεπούδες τα ζώα γενικά δεν έχουν φωνή. Κάποιοι άνθρωποι αναλαμβάνουν να μιλούν εκ μέρους τους για να τα υπερασπιστούν όταν βασανίζονται, όταν σκοτώνονται άδικα. Η περίπτωση του κυνηγιού είναι μία από αυτές που κάποιος πρέπει να μιλήσει! Σίγουρα ένα άρθρο δεν αλλάζει τα πράγματα, όμως θεωρώ ότι πολύς κόσμος συμφωνεί και απλά περιμένει τις κατευθυντήριες γραμμές για να δράσει! Ας ελπίσουμε ότι θα γίνει προτού χάσουμε χωρίς επιστροφή την πανίδα αυτού του όμορφου τόπου.