Βγες απ’ τον πύργο σου! O ιππότης σου σε περιμένει!

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση πολλές φορές να κολλάμε σε καταστάσεις που πληγώνουν. Είναι μέρος της φύσης μας να έχουμε τάσεις αυτοκαταστροφικές και αν δεν βρούμε τον τρόπο να τις ελέγξουμε τότε εκεί ακριβώς οδηγούμαστε, στην αυτοκαταστροφή. Οι λόγοι που κρατάμε κάτι ενώ, μας πονά μπορεί να είναι διάφοροι. Κρατάμε για παράδειγμα στη ζωή μας ένα άνθρωπο γιατί τον αγαπάμε υπερβολικά, παρόλο που αυτός κάποτε μας κακομεταχειρίζεται ή δεν μας δίνει τον απαραίτητο χρόνο.

Κι εδώ θα πιαστώ από τις τελευταίες δύο λέξεις και θα συνεχίσω να πω ότι αν δεν χωράς στη ζωή κάποιου δεν στριμώχνεσαι, φεύγεις. Και το να φύγεις δεν είναι ποτέ εύκολο γιατί ο άλλος θα προσπαθήσει να σε κρατήσει σαν ιππότης που υπερασπίζεται το κάστρο του, ένα κάστρο όμως εγκαταλελειμμένο και ετοιμόρροπο, εξαιτίας του. Και δεν είναι εύκολο γιατί βρίσκεις χίλιους λόγους να παραμένεις κλεισμένη στον πύργο σου και να περιμένεις ότι τα  πράγματα θα αλλάξουν και ότι θα γίνεις μέρος της ζωής του ιππότη σου, αντί να δέχεσαι περιστασιακές επισκέψεις. 

Μένεις ζωντανή από τα λίγα ψίχουλα αγάπης που σου πετά και ελπίζεις. Οι αναπάντητες κλήσεις και τα μηνύματα όμως αυξάνονται, οι καβγάδες γίνονται καθημερινοί, οι δικαιολογίες πολλές και ασταθείς, τα νεύρα τεντώνονται, οι καχυποψίες σου τρώνε τα σωθικά, η απουσία σε πληγώνει και η συνεχής απόρριψη γίνεται μέσα σου ένας δράκος έτοιμος να κατασπαράξει τα πάντα γύρω του. Όλα τα γιατί σου πια δεν έχουν απάντηση. Μάλλον ο ιππότης σου κρατώντας σε αλυσοδεμένη στο κάστρο, τρέφει απλά τον εγωισμό του ή σε χρησιμοποιεί για λίγη απόλαυση.

Το χειρότερο είναι ότι εσύ συνηθίζεις σε αυτό τον πύργο μοναξιάς που βρίσκεται το μυαλό σου, συνηθίζει στο σκοτάδι και φοβάσαι το φως. Ξεχνάς πως είναι να σε αγαπούν και να σε νοιάζονται πραγματικά. Αρχίζεις να πιστεύεις πως παίρνεις ό,τι σου αξίζει, όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Είσαι σίγουρα αδύναμη και χαζή που έκατσες τόσο, που δεν θύμωσες αρκετά ώστε να φύγεις χωρίς να λυπάσαι, χωρίς να σκεφτείς μόνο τον εαυτό σου για μια φορά.

Είσαι τόσο πολύ καιρό κολλημένη σε ένα ιππότη, που ξέχασες ότι υπάρχει κάπου εκεί έξω κάποιος που περιμένει υπομονετικά να γίνεις δική του και είναι πρόθυμος αν του το ζητήσεις να διαλύσει τον πύργο που σε κρατά φυλακισμένη. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θέλουν πραγματικά να είναι μαζί σου. Που θέλουν να είσαι μέρος της ζωής σου και όχι αποκούμπι τους όταν τους βολεύει. Που θα σε κοιτάξουν στα μάτια και θα σου πουν την αλήθεια, που θα θέλουν να σου κάνουν έρωτα κάθε βράδυ. Που θα σου λένε χωρίς δισταγμούς και εγωισμούς τι νιώθουν, που δε θα χρειάζεται να τους παρακαλάς για μια βόλτα, για ένα καφέ, για ένα τηλεφώνημα, για μία απάντηση. Που θα νιώθεις ότι είναι εντελώς ανοιχτοί προς εσένα, χωρίς μυστικά, χωρίς να προσπαθούν να κρύψουν κάτι. Την αγάπη απλά τη νιώθεις, είναι εκεί. Δεν χωράνε αμφιβολίες σε αυτήν, ούτε καχυποψίες. Ποτέ δεν θα είναι όλα τέλεια, όμως τουλάχιστον αυτό το «μη τέλειο» θα το ζείτε μαζί.