H αγάπη έρχεται με ευθύνες!

Όταν καλείς έναν άνθρωπο στη ζωή σου, πόσο μάλλον κάποιον ο οποίος τρέφει αισθήματα για σένα κι εσύ ανταποκρίνεσαι, πρώτα πρέπει να είσαι σίγουρος ότι έχεις χώρο και χρόνο γι’ αυτόν. Ένας άνθρωπος δεν έρχεται στη ζωή σου μόνο με τις χαρές και τις απολαύσεις και όλα τα καλά που έχει να σου δώσει, αλλά και με κάποιες ευθύνες. 

Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με το να υιοθετείς ένα σκύλο και στην πορεία επειδή δεν έχεις χρόνο ή επειδή βαριέσαι απλά τον δένεις σε μία γωνιά της αυλής σου και που και που του ρίχνεις κανένα κοκαλάκι για να τον κρατάς ζωντανό. Όταν υιοθετείς όμως ένα σκύλο έχεις την ευθύνη – και κανονικά θα πρέπει να απολαμβάνεις – να περνάς χρόνο μαζί του, να το φροντίζεις, να του μιλάς, να το παίρνεις για βόλτες και όλα όσα χρειάζεται ένα τετράποδο για να είναι ευτυχισμένο. Αυτά ακριβώς δηλαδή που χρειάζονται και οι άνθρωποι που υποτίθεται θέλουμε να κρατήσουμε στη ζωή μας. 

Οι φίλοι σου και περισσότερο ο σύντροφός σου στηρίζεται σε σένα. Σε έχει ανάγκη ψυχολογικά και σωματικά στα καλά και στα άσχημά του. Να μοιράζεται τις χαρές του και τις λύπες του. Και έχει ανάγκη μόνο εσένα, κανέναν άλλο. Γιατί εσένα αγαπάει! Πολλές φορές οι πράξεις σου απομονώνουν τον άνθρωπο, ο οποίος πιάνεται από σένα και περιμένει να πάρει όσα σου δίνει, νιώθοντας όμως στο τέλος πάντα μόνος και παραμελημένος. Στην αρχή το παλεύει, προσπαθεί να σε φέρει κοντά του. Μετά ρωτάει γιατί, χωρίς να παίρνει προφανώς μία ικανοποιητική απάντηση και μετά ξεσπά, νευριάζει, κλαίει, χτυπιέται και παρανοεί. Και θέλει να φύγει. Πλέον αυτός που υποτίθεται ότι θα του έδινε φτερά, του τα έχει κόψει για να τον κρατάει σε μια γωνιά της ζωής του και να τον βλέπει όποτε τον βολεύει, όποτε έχει όρεξη, όποτε έχει χρόνο. Για πόσο όμως θα κρατήσει αυτό;

Δεν κτίζονται όμως έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ο εγωισμός και ο εγωκεντρισμός είναι τα δύο στοιχεία του ανθρώπινου χαρακτήρα που πρέπει να παραγκωνίζονται πρώτα σε μία σχέση, αλλιώς οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή. Γιατί απομονώνοντας τους ανθρώπους που σε αγαπούν, στο τέλος αυτός που μένει του είσαι ΕΣΥ!