Στην Απομόνωση...

Ως γνωστόν στις φυλακές υπάρχει ένα ειδικό δωμάτιο που λέγεται Απομόνωση. Ένα κρύο δωμάτιο χωρίς παράθυρα, σκοτεινό που σε αυτό μπαίνουν οι "ατίθασοι" φυλακισμένοι για συναινετισμό. Υπάρχουν όμως και αυτοί που δεν βρίσκονται σε καμία φυλακή, δεν έχουν κάνει τίποτα κακό, αλλά το μυαλό τους βρίσκεται συνεχώς κλεισμένο σε ένα κρύο και σκοτεινό δωματιό. 

Είναι αυτοί οι άνθρωποι που η κοινωνία (στο σχολείο, στην οικογένεια, στον έρωτα, στη δουλειά) τους έσπρωξε στην Απομονώση όταν αυτοί το μόνο που ήθελαν ήταν λίγη παρέα, λίγη αγάπη, λίγη σημασία... Κι εκεί μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο σκέφτονται συνεχώς γιατί;;; τί έχω κάνει λάθος; "Μήπως φταίνε τα κατσαρά μαλλιά, το μελαχρινό δέρμα, μήπως φταίει κάτι που είπα, μήπως είμαι ηλίθια"; Σκέφτεται ένα κοριτσάκι που βλέπει τα άλλα παιδιά να παίζουν από μακριά χωρίς να του επιτρέπεται η συμμετοχή. "Γιατί ο άνδρας μου πλέον δεν μου μιλά, γιατί λείπει συνεχώς, γιατί είναι απότομος"; Σκέφτεται μία παντρεμένη γυναίκα. "Που είναι ο πατέρας μου, γιατί δε με παίρνει ποτέ από το σχολείο, γιατί δεν παίζει μαζί μου", σκέφτεται ένα μικρό αγοράκι. 

Ακόμη και ένα μοναδικό συμβάν μπορεί να σπρώξει κάποιον στην ψυχική απομόνωση. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, διαζύγιο, βιασμός, ένα σοβαρό δυστύχημα... οτιδήποτε τραγικό που μπορεί να σημαδέψει τη ζωή και την ψυχή κάποιου για πάντα. 

Και η απομονώση είτε σε κάνει πιο σκληρό είτε σε τσακίζει... Πάντως ένα είναι το σίγουρο, διαμορφώνει χαρακτήρες!

Άραγε, πόσοι είναι αυτοί που ενώ ζουν κανονικά ανάμεσα μας, στην ουσία βρίσκονται σε μία φυλακή; Πόσοι και ποιοι από αυτούς που είναι δίπλα μας χρειάζονται βοήθεια, χωρίς εμείς να έχουμε ιδέα;