Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις;;;

«Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις.

Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράγμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός αυτός είναι τορπίλλι που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι... Ο Γιωργής τ’ Αποδέλοιπο, που λέει ο Μυριβήλης.

Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω, κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς νά 'σαι αναστενάρης;»

Δ. Λιαντίνης - "Γκέμμα".

Το να ξέρεις την κατάλληλη στιγμή για να φύγεις είναι τέχνη! Το να ξέρεις ότι πρέπει να φύγεις και να αδυνατείς να το κάνεις είναι καταστροφικό! Το να φεύγεις συνέχεια και να επιστρέφεις είναι εξευτελιστικό.

Η φυγή κακά τα ψέματα δεν ήταν ποτέ εύκολη για κανέναν, ειδικά όταν υπάρχουν αισθήματα στη μέση. Υπάρχουν αυτοί που δεν έχουν τη δύναμη να παλέψουν για μία σχέση ή δεν αγαπούν αρκετά για να αναλωθούν σε μία τέτοια διαδικασία και υπάρχουν και οι άλλοι που υπομένουν, δίνουν ευκαιρίες, αλλά στο τέλος μη έχοντας άλλη επιλογή φεύγουν, για να σωθούν! Όπως και να το κάνεις η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων θέλει δουλειά. Πολλή δουλειά και υπομονή και υποχωρήσεις... 

Ποιο είναι όμως τελικά το σωστό; Όταν αγαπάς κάποιον να συγχωρείς τα επανειλημμένα λάθη του και να μένεις ή να φεύγεις παρόλο που ακόμη θα τον αγαπάς; Ποια από τις δύο αποφάσεις θα θεωρηθεί ήττα και ποια θα οδηγήσει τελικά στην ευτυχία;

Αν πιστέψουμε ότι οι άνθρωποι μπορεί να αλλάξουν, ότι μπορούν να μάθουν να αγαπούν, τότε γιατί να μην επιμείνουμε, γιατί να χάσουμε τον άνθρωπο που τόσο αγαπάμε, που μέσα στα μάτια του είδαμε την αγάπη που κι ο ίδιος ίσως να μην γνωρίζει ότι έχει. Από την άλλη δεν μπορείς πραγματικά να συγχωρείς τα πάντα! Θα χάσεις τον εαυτό σου, την αξιοπρέπειά σου, ούτε εσύ η ίδια δεν θα μπορείς πλέον να αγαπήσεις το είναι σου. Το να σε χτυπάει, να σε βρίζει να σε κλειδώνει στο σπίτι, να σου απαγορεύει να βλέπεις τις φίλες σου, να σε απομακρύνει από την οικογένεια σου, να σε υποτιμά ως άνθρωπο κι εσύ εκεί να δίνεις ευκαιρίες επειδή τάχα σε αγαπά δεν είναι φυσιολογικό κορίτσι μου. Περνάς στο στάδιο του μαζοχισμού, του κόμπλεξ, της ανασφάλειας, χρειάζεσαι επειγόντως ψυχολόγο.

Υπάρχουν κι αυτοί που δεν θα σου έκαναν ποτέ κακό, όμως σου σπάνε τα νεύρα με την αδιαφορία και το γράψιμο. Χαμένοι για ώρες ή μέρες και μετά το ένα ψέμα πάνω στο άλλο για να καλύψουν τα λάθη τους. Σε φωνάζουν μόνο αν καταφέρουν να σε εντάξουν στο πολυάσχολο τους πρόγραμμα, όταν θέλουν σεξ, όταν σταματήσουν για λίγο να ασχολούνται με τα δικά τους. Κι εσύ να ακούς τις δικαιολογίες και να ξέρεις ότι είναι μπούρδες, αλλά πάλι να τις πιστεύεις, γιατί κάνετε καλό κρεβάτι μαζί και μάλιστα όταν τελειώσετε σε αγκαλιάζει και σε φιλάει κιόλας. Πόσο παραπληνητικά όλα αυτά. Έλα όμως που απλά σου δίνει κάτι για να πιαστείς! Να χάσει το σεξ τώρα που βολεύτηκε μια χαρά; Να σε αφήσει και μετά να σε πάρει άλλος; Και μάλιστα κάθε φορά που λουσμένη στα κλάματα του λες ότι θα φύγεις, κάνει τα πάντα για να σε κρατήσει. Ξαφνικά μεταμορφώνεται σε ένα ιππότη που σε διεκδικεί και τσουπ να 'σαι εσύ πάλι πίσω στο κρεβάτι του.

Yπάρχει και η άλλη πλευρά... να σε αγαπά και να μην μπορεί για χίλιους λόγους...δύσκολα θα το πιστέψεις και δύσκολα θα θέλεις να μείνεις, όταν η απουσία του θα νικά κατά κόρον τις λιγοστές στιγμές αγάπης που ζείτε... το "φεύγω - μένω" θα παραμένει ένα αιώνιο δίλημμα!

Το πιο ιδανικό θα ήταν να πεις "φεύγω" και να το εννοείς, αφού πρώτα κάνεις και δώσεις τα πάντα. Αν αγάπησες πραγματικά έναν άνθρωπο σίγουρα είδες κάτι καλό σε αυτόν, κάτι που σε ελκύει προφανώς και επισκιάζει όλα τα λάθη του. Μην λές εύκολα λοιπόν "φεύγω" γιατί μπορεί να χάσεις έναν άνθρωπο που πραγματικά σε αγαπούσε και χρειάζοταν απλά λιγή βοηθεία. Δώσε τα πάντα, όσες ευκαιρίες μπορείς να αντέξεις και πες μία φορά το "φεύγω" και να το εννοείς. Ίσως τότε σε εκτιμήσει, ίσως πάλι όχι...