«Kοντεύεις τα 30 και ακόμη δεν έχεις καταλάβει ότι ο κόσμος δεν είναι και
δεν θα είναι ποτέ τέλειος», μου λέει πάντα η μάνα μου. Κι έχει δίκιο. Εδώ
έφτασα τα 30 κι ακόμα έχω τις ίδιες απορίες, αυτές που γεννήθηκαν κάτι άγρια
(ψυχολογικά) βραδιά της εφηβείας. Γιατί να υπάρχουν παιδάκια και ζώα που
υποφέρουν; Γιατί οι άνθρωποι σκοτώνονται μεταξύ τους; Υπάρχει Θεός; Και αν
υπάρχει γιατί δεν κάνει κάτι για την τόση αδικία στον κόσμο; Γιατί υπάρχουν
σύνορα, εθνικότητες, θρησκείες, χρώματα;;;; Χίλια γιατί… ακόμη παραμένουν
αναπάντητα… Και μάλιστα με τα χρόνια δυναμώνουν. «Έλεος κορίτσι μου, δεν
μπορείς να σώσεις όλα τα αδέσποτα, δεν μπορείς να πετάς τα λεφτά σου στα
ιδρύματα. Αν συνεχίσεις να αγχώνεσαι έτσι θα αρρωστήσεις στο τέλος», συνεχίζει
να λέει η μάνα μου. Στα νιάτα μου αντιδρούσα στη μουρμούρα της. Πλέον είμαι
πολύ «ώριμη» γι’ αυτό. «Ναι, μανούλα μου ό,τι πεις», της απαντώ και την
αγκαλιάζω. Και αυτή μου ρίχνει μία λοξή ματιά ξέροντας πως και πάλι ό,τι είπε
θα πάει χαμένο.
Δεν είναι ότι δεν απολαμβάνω τη ζωή. Δεν είναι
ότι την απαρνιέμαι εντελώς. Αντίθετα! Όσες δυσκολίες και αν μου έφερε μέχρι
στιγμής τις ξεπέρασα και ακόμη χαμογελώ. Ακόμη ελπίζω και ονειρεύομαι. Όμως δεν
μπορώ να είμαι μες την τρελή χαρά όταν βλέπω κόσμο να μην μπορεί να ταΐσει τα
παιδιά του, όταν υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν σχολεία, φαγητό ή τα βασικά και
πεθαίνουν λες και η δική τους ψυχή δεν αξίζει τίποτα. Όταν βλέπω αδέσποτα να
πεθαίνουν στα καταφύγια, όταν βλέπω άγρια ζώα δεμένα στα τσίρκα και στους ζωολογικούς
κήπους. Όταν βλέπω τα δέντρα, αυτά που μας προσφέρουν το οξυγόνο για να ζούμε,
να κόβονται για έπιπλα… Υπάρχει μέσα μου ένα μικρόβιο που θέλει να δίνει. Να δίνει
όσα μπορεί. Αυτά τα λίγα… Που δεν μπορεί να πάψει να νοιάζεται, όσο ψυχοφθόρο
κι αν είναι!
Αν όλοι βοηθούσαμε, αν όλοι είχαμε συνείδηση,
αν ο καθένας από εμάς ξεχωριστά άλλαζε τρόπο σκέψης, τότε και ο κόσμος όλος θα
άλλαζε. Και αυτός ο πλανήτης και τα πλάσματα του δεν θα υπέφεραν πια από την
ανθρώπινη δυναστεία. Η λογική δεν κάνει τον άνθρωπο ανώτερο oν. Τον κάνει κακό.
Δεν τρώει κρέας μόνο από πείνα ή από ένστικτό. Δεν κάνει γούνες τις αλεπούδες
επειδή κρυώνει, δεν κόβει τα δέντρα επειδή δεν μπορεί να έχει έπιπλα, δεν
μολύνει τις θάλασσες επειδή χρειάζεται το πετρέλαιο, δεν αφήνει τα παιδιά στην
Αφρική να πεθαίνουν επειδή δεν έχει να δώσει. Έχουν όλα να κάνουν με την
ανθρώπινη απληστία και μόνο με αυτήν! Τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό του
χρήματος.
ΕΙΜΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!!!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου