"Τσιμεντένιες πόλεις..."

Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από την μετακόμιση μου στην πόλη κι έχω ήδη αρχίσει να κουράζομαι. Πώς επιβιώνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέσα σε τόση ασχήμια, μέσα σε τόσο βουητό; Όπου γυρίσεις δεν βλέπεις παρά μόνο άσπρο και γκρίζο, ότι μυρίσεις είναι καυσαέριο και σκουπίδια... 

Εδώ κι ένα χρόνο νιώθω λες και αρρώστησα και με έχουν κλείσει σε ένα τεράστιο παλιό νοσοκομείο. Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν κάνει κάτι ουσιαστικό για να το αλλάξει αυτό. Αντίθετα μάλιστα, τα μόνα έργα που βλέπω είναι οι κατασκευές δρόμων, δρόμων και άλλων δρόμων. Φτάνει πια με αυτούς τους δρόμους. Ποτέ δε θα είναι αρκετοί, όσους κι αν κατασκευάσετε. Το μόνο που κάνετε είναι να γλιτώνετε ακόμα πέντε χρόνια, μέχρι να δημιουργηθεί η ανάγκη νέου δρόμου ή η ανάγκη επέκτασης δρόμου. Τα αυτοκίνητα όλο πληθαίνουν και οι πνεύμονες μας γεμίζουν με περισσότερα καυσαέρια. Και μετά σε βομβαρδίζουν με μακάβριες ετικέτες στα πακέτα τσιγάρων για το πόσο θανατηφόρο είναι το κάπνισμα. Λοιπόν, ζητώ την ανέγερση πινακίδας στα οδικά σύνορα κάθε πόλης της Κύπρου, που να λέει: «Προσοχή, η πόλη στην οποία πρόκειται να εισέλθετε βλάπτει σοβαρά την υγεία». 

Έχω επισκεφθεί αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις, για να μπορώ να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι οι κυπριακές πόλεις είναι τριτοκοσμικές, είτε μας αρέσει είτε όχι. Άσπρα και γκρίζα κακόγουστα κτήρια σκορπισμένα σε όλη την πόλη χωρίς πράσινο, χωρίς χώρους στάθμευσης. Δρόμοι χωρίς πεζοδρόμια, χωρίς ποδηλατοδρόμους, χωρίς κανονικές διαβάσεις πεζών, χωρίς πράσινο. Δρόμοι με σημεία παγίδες, με «λακκούβες» και εκατοντάδες νεκρά αδέσποτα γατάκια και σκυλιά πατημένα στο δρόμο από αυτοκίνητα. Ένα θέαμα που ποτέ δε θα δεις σε μια υποτίθεται σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη, και που όσο κι αν το έχουν συνηθίσει τα μάτια κάποιων, παραμένει θλιβερό και ενοχλητικό.

Ίσως μια προσπάθεια της κυβέρνησης να νοιαστεί για αυτά τα ζώα, είτε μαζεύοντας τα, είτε με στείρωση, όπως κάνουν σε άλλες χώρες, θα άλλαζε κατά πολύ την εικόνα της πόλης μας. Ίσως αν δημιουργούνταν πάρκα για σκυλιά σε κάθε δήμο να μη βλέπαμε περιττώματα παντού στους δρόμους. Ίσως αν σταματούσαν να δίνουν «λαδωμένες» άδειες για αυθαίρετες οικοδομήσεις και ανοίγματα καταστημάτων χωρίς πάρκινγκ και πρόνοιες, η ζωή μας στους δρόμους να ήταν πιο εύκολη.

Ίσως αν γέμιζαν οι δρόμοι με δέντρα δεξιά και αριστερά, πεζόδρομους και ποδηλατοδρόμους, ίσως τότε κάποιοι να αποφάσιζαν να πάνε στη δουλειά με το ποδήλατο. Αν δημιουργούνταν μεγάλα πάρκα με λίμνες, πράσινο και παιχνίδια, ίσως οι γονείς να έβγαζαν τα παιδιά τους για βόλτα, αντί να μένουν μέσα βλέποντας τηλεόραση. Ίσως αν γίνονταν όλα αυτά και άλλα πολλά, η θερμοκρασία στην πόλη μας το καλοκαίρι να ήταν πιο χαμηλή και η διάθεση μας καλύτερη.

Η προσπάθεια των τελευταίων χρόνων που έγινε κατά μήκος της παραλιακής και στο μώλο είναι πραγματικά εντυπωσιακή και άλλαξε όλη την εικόνα της πόλης προς τη θάλασσα, αλλά σήκωσε και πολύ κόσμο από τον καναπέ του. Όμως είναι ένα μόνο κομμάτι της πόλης και δεν εξυπηρετεί τους κατοίκους της.

Ίσως τελικά η Κύπρος χρειάζεται μια πιο αποφασιστική περιβαλλοντική δύναμη, με προγραμματισμό και προτάσεις, για να γίνουν οι πόλεις μας πιο ανθρώπινες και πιο υγιείς. Κάποιος πρέπει να δείξει στους πολιτικούς της χώρας μας, πού θέλουμε να ξοδεύουν τα λεφτά μας και σίγουρα δεν είναι στους δρόμους...