Μέχρι πότε κωλοτούμπες, χρυσόψαρα; (Από τον Ανδρέα Οδυσσέως)

Είναι λες και στη μ.Κ. (μετά Κουρέματος) εποχή αφαιρέθηκαν κι άλλοι «πόντοι» απ' την ήδη κοντή, σε όρια... νανισμού, μνήμη μας. Ποτέ δεν μάθαμε ιστορία, είναι γεγονός, όπως θα έπρεπε τουλάχιστον να τη μαθαίναμε. Δηλαδή, να μαθαίνουμε από αυτήν και να αποφεύγουμε τα (ίδια) λάθη, και όχι να στιγματιζόμαστε παραταξιακά από αυτήν.

Το βλέπεις παντού πλέον στην μ.Κ. εποχή. Ίσως η πίεση που υπάρχει σε όλα τα σπιτικά, να δικαιολογεί την τάση αυτή του λέω και ξελέω, φάσκω και αντιφάσκω, εν ριπή οφθαλμού. Να διαολοστέλνεις πολιτικούς-πολιτικάντηδες, αλλά να τρως τώρα το παραμύθι τους, ενόψει βουλευτικών. Να σε έχουν στα γόνατα και να ζητάνε κι άλλο, αλλά εσύ ακόμη να τους ξεχωρίζεις σε «καλούς» και «κακούς».

Αλλά και πιο προσωπικά, να λες για την κρίση και την ακρίβεια την Παρασκευή και το Σάββατο να χρυσοπληρώνεις και με το παραπάνω ένα μπουκάλι σε νυχτερινό μαγαζί, για να «διασκεδάσεις» με τους υπόλοιπους του λόγου σου. Και ακόμη χειρότερα, να στερείσαι όλη την εβδομάδα μικρά ή μεγάλα πράγματα, για «οικονομία», έτσι ώστε να μπορείς να ανοίξεις και δεύτερο μπουκάλι;

Να φταις τη νεολαία, ότι η σημερινή δεν έχει το ένα και το άλλο, αλλά να μην αρνείσαι τίποτα στο καμάρι σου, μπας και στερηθεί το «μωρό». Και πολλές άλλες κωλοτούμπες, γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται.

Στο ρεπορτάζ που ασχολούμαι καθημερινά, το αθλητικό, κάθε αρχή της εβδομάδας ακούω απ’ τους οπαδούς, ανάλογα το τι έφερε η ομάδα τους το Σαββατοκύριακο, αναθεματισμούς και λιτανείες ή διθυράμβους και οργασμούς. Το τι έγινε μέχρι εκεί δεν έχει καμία σημασία. Η μνήμη «ρισετάρει» λίγο πριν την επαφή (ματς) και διατηρείται μέχρι την επόμενη.

Όλοι, σαν τα χρυσόψαρα, που λένε πως έχουν την πιο μικρή μνήμη από όλα εμάς τα ζώα. Αν κοντά στη «λήξη» της περιόδου που θυμούνται αφόδευαν για παράδειγμα, θα νομίζουν ότι ήταν μία ζωή χεσμένοι. Το ίδιο ακριβώς και εμείς.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά και να εκφράσω αισιοδοξία, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είμαι αισιόδοξος. Αφού και αυτά που διαβάσατε θα τα ξεχάσετε μέχρι το επόμενο Μπρούσκο ή αύριο.

Οπότε, ελπίδα μηδέν. Η ζωή μας συνοψίζεται σε ένα στίχο του Τζίμη Πανούση: «Κρέας μπαίνει, κρέας βγαίνει, η ζωή μας ακριβαίνει».

Αλλάξτε το εσείς. Εγώ βαρέθηκα να το παλεύω, μαζί με ανεπίδεκτους. Και δεν είμαι ελέφαντας.