Kυρίες και Κύριοι... Εμείς!

~''Όσο υπάρχει έστω και ένα παιδί που πεινάει, δεν μπορούμε να πούμε ότι σαν Άνθρωποι πετύχαμε''. 

Αντίθετα μάλιστα. Επειδή τα παιδιά που πεθαίνουν από πείνα, αρρώστιες και κρύο είναι χιλιάδες κάθε μέρα, τότε όχι μόνο δεν πετύχαμε, αλλά αποτύχαμε παταγωδώς. Την εξέλιξη που μας παρουσιάζετε κύριοι και τις οικονομικές και επιστημονικές σας επιτυχίες να τις βράσω, όταν δεν έχετε καταφέρει να εξαντλήσετε κάθε πολεμική δραστηριότητα, όταν ηθελημένα κρατήσατε ανθρώπους στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, όταν προσπαθείτε να μας αποδείξετε μέσα από τα δήθεν φιλανθρωπικά σας ιδρύματα ότι νοιάζεστε, ενώ στα σκοτάδια πουλάτε όπλα, ναρκωτικά και υπογράφετε πολεμικές συμφωνίες. Όσο η δόξα και το χρήμα βρίσκεται πάνω από την ανάγκη σας να υπηρετήσετε με τις πράξεις σας τον άνθρωπο, δεν μπορείτε καν να λέγεστε άνθρωποι.

Αν ρωτήσεις 100 άτομα να σου πουν πως φαντάζονται το προφίλ ενός δολοφόνου, οι 95 θα σου απαντήσουν βρωμιάρη, με κουκούλα, άσχημο με σκισμένα ρούχα, παιδί χωρισμένων γονέων κλπ. Τόσο τυφλοί είναι οι άνθρωποι γιατί τους έμαθαν να βλέπουν μόνο με τα μάτια. Οι μεγαλύτεροι δολοφόνοι κύριοι φοράνε τις πιο κομψές γραβάτες, μεγάλωσαν στις πιο «σωστές» και πλούσιες οικογένειες και κάθονται αναπαυτικά πίσω από τα μεγάλα οβάλ τους γραφεία, απολαμβάνοντας τους «κόπους» τους. Αν εσύ απλέ πολίτη σκοτώσεις, κλέψεις, βιάσεις έστω και μία φορά, δίκαια θα δικαστείς και θα καταδικαστείς. «Αυτούς» ποιος θα τους καταδικάσει; Κλέβουν εκατομμύρια και με μία εντολή τους σκοτώνονται χιλιάδες. Εκπαιδεύονται να βγάζουν δυνατούς λόγους για να παρασύρουν τις μάζες με το μέρος τους και αν χρειαστεί τους ρίχνουν στην πρώτη γραμμή για να πεθάνουν για χάρη τους. Τους γεμίζουν το μυαλό με σταυροφορικά μηνύματα, με δήθεν πατριωτικά χρέη. Τους πείθουν ακόμη και ότι σκορπίζοντας το θάνατο μέσω «ιερών» πολέμων, θα κερδίσουν την αιώνια ζωή. Χρησιμοποιούν την παιδεία προς όφελός τους για να δημιουργήσουν μικρούς – και ύστερα μεγάλους – στρατιώτες, πιστούς στην πατρίδα, στο κόμμα, στην οικογένεια, στους ίδιους.

Τι κατάφεραν σήμερα; Όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε οι παλαιότερες γενεές (μητέρες, πατέρες, θείοι, παππούδες κλπ), όλοι αυτοί που μας αγκαλιάζουν με τρυφερότητα δεν έχουν καταφέρει παρά να μας τυφλώσουν με τα εκθαμβωτικά εφέ τους. Τώρα όμως που τα πυροτεχνήματα τους τελείωσαν μείναμε μόνοι αντιμέτωποι με τη σκληρή αλήθεια. Ο κόσμος που μας άφησαν δεν είναι και τόσο παραμυθένιος τελικά. Είναι γεμάτος σαπίλα, ψέμα, μιζέρια, είναι ένα πραγματικό πεδίο μάχης επιβίωσης κι αυτοί συνέβαλαν άθελα ή ηθελημένα για γίνει τέτοιος.