Kάνει κρύο στο μικρό μου κουλτουριάρικο διάρι, όμως ευτυχώς
με τη μουσική ξεχνάω πως τα πόδια μου έχουν παγώσει. Ο ουρανός έξω, λες και
μιλάει για τις καρδιές μας, έχει μαυρίσει από τα θυμωμένα σύννεφα που
περιμένουν να ρίξουν τη βροχή τους σε μια γη που δεν έχει κάτι να περιμένει
πια, παρά μόνο τους επόμενους κατακτητές της. Η μικρή Λίζα ξαπλωμένη στον
καναπέ, κάθε τόσο μου ρίχνει κλεφτές ματιές για να δει αν όντως είμαι δίπλα της.
Δεν έχει συνηθίσει την πολύωρη παρουσία μου στο σπίτι και είναι ευτυχισμένη.
Ίσως τελικά η συντροφιά ενός σκύλου ή ενός ανθρώπου να είναι αρκετή για να είμαστε
ευτυχισμένοι. Ίσως τώρα που χάσαμε σχεδόν τα πάντα να μπορούμε να είμαστε πιο
κοντά ο ένας στον άλλο. Θα έχουμε πολύ λιγότερα αγαθά όμως θα έχουμε πιο κοντά μας
τους ανθρώπους. Θα καθόμαστε κολλημένοι στον καναπέ για να ζεσταθούμε, θα τρώμε
σε πιο μικρό τραπέζι και θα μπορούμε να αγγίζουμε ο ένας το χέρι του άλλου. Τα
βράδια θα μαζευόμαστε με τους φίλους και στο σπίτι θα μας περιμένουν τα
παραδοσιακά εδέσματα της γιαγιάς.
Έτσι βλέπω τα πράγματα… όπως ήταν παλιά στο
χωριό. Θυμάμαι πόσα βράδια περάσαμε χωρίς ρεύμα… τα πιο όμορφά παιδικά μου βράδια. Καθόμασταν όλοι μαζί μπροστά από το τζάκι κι εγώ τραγουδούσα με την
κιθάρα κάτι πατριωτικά τραγούδια που άρεσαν στον πατέρα μου. Αυτός έπινε το
κρασί του και με κοίταζε με καμάρι. Πάντα στις πιο δύσκολες στιγμές, η μουσική
ήταν αυτή που με τραβούσε από το βούρκο της μιζέριας. Η μουσική ήταν αυτή που
έφερε κι εσένα κοντά μου. Η μουσική είναι αυτή που μου κάνει παρέα και τις ώρες
που λείπεις.
Κάποιοι γνωστοί φωνάζουν στο Facebook κατά των
κομμάτων, κατά των ευρωπαίων, κατά του συστήματος, κατά των πάντων. Μας καλούν
σε διαδηλώσεις και μας βρίζουν όταν πούμε όχι. Είναι αλήθεια αυτή η απάντηση
στα προβλήματά μας; Ποιος από αυτούς έχει κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη
και να ρίξει πάνω του πρώτα το φταίξιμο ή είναι έτοιμος να κάνει την αλλαγή; Και
πόσοι από αυτούς ξέρουν τι ζητάνε όταν λένε «Έξω η Τρόικα», «θέλουμε τη ζωή μας
πίσω» κλπ; Μάζες υποκινούμενες από κομματικά ή προσωπικά συμφέροντα που αντί να
μελετούν και να δουλεύουν σκληρά για το μέλλον του τόπου τους, βγάζουν την οργή
τους έξω από τα κρατικά κτήρια, λες και θα τους ακούσει κανείς. Λες και δε θα
χειροκροτήσουν και πάλι τους βουλευτές που θα περνούν από δίπλα τους. Λες και
τόσα χρόνια οι ίδιοι έκαναν το σωστό. Είναι εύκολο να φωνάζεις και να ρίχνεις
φταιξίματα δεξιά κι αριστερά. Εύκολο, καθόλου όμως εποικοδομητικό. Δυστυχώς ή
ευτυχώς είμαστε μάρτυρες μίας μεγάλης αλλαγής. Αυτά που ξέραμε πρέπει να τα
ξεχάσουμε. Πολλοί αθώοι θα την πληρώσουν και πολλά παιδιά θα πεινάσουν. Δε θα
βγούμε από αυτή την αλλαγή ή πόλεμο αν θέλετε
αλώβητοι. Έχουμε όμως υποχρέωση να προσαρμοστούμε,
να αποβάλουμε ό,τι μας κρατά πίσω οικονομικά και ψυχολογικά, να θυμηθούμε πως
ζούσαν και πως μεγάλωσαν οι παλαιότεροι και να βρούμε τη δύναμη να κτίσουμε σε
γερές βάσεις μία νέα δημοκρατία, ένα νέο κράτος ακολουθώντας μία πολιτική
λιτότητας, εργαζόμενοι σκληρά, στηρίζοντας την εγχώρια αγορά και απομονώνοντας
τη σημερινή διεφθαρμένη πολιτική εξουσία, μέσα από την αποχή και παράδοση του
εκλογικού μας βιβλιαρίου. Χρειάζεται κοινωνική συνοχή, αλληλεγγύη, υποστήριξη,
σεβασμός, σκληρή δουλειά και αναπροσαρμογή. Αν όλοι αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας,
ξεκολλήσουμε από τα δήθεν και τα πρέπει που μας εμφύτευσαν στο μυαλό, τότε θα
γυρίσουμε πίσω στις παλιές γειτονιές μας, οι πλατείες θα γεμίσουν με ανέμελα παιδιά
και οι καρδιές μας με ζεστασιά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου