Η Τσικνοπέμπτη ήταν μια γιορτή χαράς για τους παλαιότερους κάτοικους της Κύπρου και γιορταζόταν έντονα. Είναι η μέρα την οποία οι άνθρωποι ξεκινούν να καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες κρέατος μέχρι και την Κυριακή της Απόκρεως, την τελευταία μέρα, πριν τη μεγάλη νηστεία του Πάσχα, της Σαρακοστής.
Η ονομασία της γιορτής προέρχεται από τη λέξη «τσίκνισμα» ή «τσίκνα», δηλαδή η μυρωδιά από το τηγάνισμα κρέατος, το οποίο έκανε όλη τη γειτονιά να μοσχομυρίζει / τσικνώνει. Όπως όλοι γνωρίζουμε η κατανάλωση κρέατος στα παλαιότερα χρόνια δεν ήταν καθημερινή δυνατότητα όπως σήμερα, γι’αυτό και ό κόσμος ενθουσιαζόταν τόσο πολύ.
Τη μέρα αυτή λοιπόν, οι συγγενείς μαζεύονταν όλοι στα σπίτια τους και έπιναν, έτρωγαν, χόρευαν και τραγουδούσαν «τσιαττιστά». Εκτός όμως από το τηγάγισμα κρεάτων, συνήθως λουκάνικα και παγιδάκια, τη μέρα αυτή οι γυναίκες έφτιαχναν και «πουρέκκια», συνήθως με γέμιση αναρής η χαλουμιού. Κάποιοι πιο τόλμηροι μάλιστα, ντύνονταν μάσκες και γύριζαν την γειτονιά για να αστειέψουν με τους γείτονες τους.
Οι νεάρες ελεύθερες κοπέλες μαζεύονταν στην πλατεία του χωριού και έκαναν διάφορα παιχνίδια. Το πιο χαρακτηριστικό ήταν οι «σούσες». Έπαιρναν το χοντρό σχοινί με το οποίο είχαν δεμένο το γαϊδαρο και το κρέμαγαν σε ένα ψηλό δρυ, δημιουργώντας έτσι μια «σούσα». Το χαρακτηριστικό τραγούδι της «σούσας» που έλεγαν οι κοπέλες, συνήθως περιπαιχτικά προς τις μεγαλύτερες, που δεν είχαν ακόμη την τύχη να παντρευτούν ήταν:
«Εφύασιν οι σήκωσες τζι ήρταν οι τυρινάες
Τζε μέινασιν οι κορασιές με δίχα τους αντράες»
Σήμερα η Τσικνόπεμπτη ακόμη γιορτάζεται, αλλά όχι στους ίδιους έντονους ρυθμούς και όχι φυσικά με τον ίδιο ενθουσιασμό, μιας και υπάρχει καθημερινή υπερκατάναλωση κρεάτων, κάτι που δεν κάνει το κρέας να φαίνεται τόσο πολύτιμο στα μάτια μας!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου