Σ ασπρα κουτιά κλεισμένα τα ονείρα μας
Σε μπαλκόνια μικρά σφινώνεται η χαρά μας
Σ’ενα αβεβαιο αυριο ακουμπάμε τα χαρτιά μας
Πόσα πιστέψαμε κι ας μήν ήταν δικά μας
Θολό είν’ το μέλλον κάτω απ’ το μαύρο νέφος
Η καρδιά μας κτυπά σ’ενα αόρατο βέλος
Σαν αυτό που μας νανούριζε της μητέρας το γέλιο
Δεν υπάρχει παραμύθι με χαρούμενο τέλος
Δεν υπάρχει τραγούδι που να σβήνει την αλήθεια
Όσα και να πω όλα μενουνε ίδια
Δεν πεθαίνει η ελπίδα πάντα τελευταία
Πρώτα σβήνουμε εμείς και μένει η συνήθεια
Στο μαύρο σου πίνακα το κόκκινο ρόδο θα φίλησω
Ούτε τι νίωθω δε μπορώ να ψιθυρίσω
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου