Η «17η Νοέμβρη»

Η 17^η Νοέμβρη ιδρύεται το 1974 στην Ελβετία από τον Αλέκο Παναγούλη και την Ιταλίδα μνηστή του, δημοσιογράφο Οριάνα Φαλάτσι, μαζί με κάποιους άλλους αυτοεξόριστους συνεργάτες και φίλους του. Η οργάνωση χρησιμοποιεί ως τίτλο της, την ημερομηνία της εξέργεσης του Πολυτεχνείου και σκοπός της ήταν η συνέχιση του αγώνα κατά της Δικτατορίας, μέσα και έξω από την Έλλαδα.  Όταν το καθεστώ των Συνταγματαρχών καταρρέι ο Παναγούλης διαλύει την Οργάνωση, μιας και δεν υπήρχε λόγος να υφίσταται. Ο Παναγούλης γυρνά στην Ελλάδα και γίνεται βουλευτής. Σχεδίαζε να ιδρύσει δικό του κόμμα, όμως ο ξαφνικός του θάνατος το 1986 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ματαίωσε τα σχέδια του.

Από αυτό προκύπτει ότι η αρχική 17^η Νοέμβρη δεν έχει μάλλον καμία σχέση με την νεότερη τρομοκρατική 17^η Νοέμβρη. Το πρώτο χτύπημα της 17^ης Νοέμβρη έρχεται το 1975, όταν δολοφονείται ένας αμερικανός, γραμματέας στην αμερικάνικη πρέσβεια. Το πρώτο χτύπημα της Οργάνωσης, έχει φανερά αντιαμερικάνικο χαρακτήρα. Το επόμενο της χτύπημα, ένα χρόνο αργότερα ήταν η δολοφονιά ενός βασανιστή, επί καιρώ δικτατορίας αστυνόμου της Γενικής Ασφάλειας. Το χτύπημα δείχνει ότι στο στόχαστρο της Οργάνωσης βρίσκονται και άνθρωποι που υπηρέτησαν με ζήλο τη Χούντα και δεν τιμωρήθηκαν, κατα τους ίδιους, αρκετά. Μέχρι το έπομενο χτύπημα της οργάνωσης, πέρασαν τρία χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα η Οργάνωση στράφηκε εναντίον όλων των κομμάτων, κατακρίνοντας την πολιτική τους και στοχεύοντας στην ένοπλη λαϊκή επανάσταση και στον πραγματικό σοσιαλισμό.

Αυτή είναι περίπου η ιδεολογική ταυτότητα που παρουσίασε η ‘η 17^η Νοέμβρη’ και μ’ αυτήν θα συνεχίσει την παρεμβατική ένοπλη δραστηριότητα στην Ελληνική πολιτική ζωή.

Η επόμενη δολοφονία της 17 Νοέμβρη, είναι ενός πρώην επίσης αστυνόμου. Είχε κι αυτός, όπως και ο προηγούμενος στόχος καταδικαστεί για αδικήματα κατά ανθρώπων– όπως ο ξυλοδαρμός και βασανισμός πολιτών, αλλά κυκλοφορούσε ελεύθερος. Τον σκότωσαν εξ’ επαφής με 6 σφαίρες, κοντά στο σπίτι του.

Ο επόμενος στόχος ήταν η δολοφονία του υποδιοικητή των ΜΑΤ Παντελή Πέτρου, αλλά οι εκτελεστές πυροβολούν και τον οδηγό του. Η δολοφονία του οδηγού δείχνει ότι πρόκειται για δουλειά ψυχρών επαγγελματιών, που δεν αφήνουν πίσω μάρτυρες.

Τα πρώτα χρόνια μετά την μεταπολίτευση εμφανίστηκαν αρκετές τρομοκρατικές οργανώσεις και ομάδες, οι οποίες πραγματοποίησαν ένοπλες επιθέσεις, βομβιστικές ενέργειες, εμπρησμούς, ίσως και ληστείες Τραπεζών. Κάποιες από αυτές ήταν ίσως παρακλάδια της 17^η Νοέμβρη που αργότερα αποσχίστηκαν και ενεργούσαν αυτόνομα.

Η 17 Νοέμβρη αρνείτο να δώσει τον τίτλο της σε χτυπήματα χαμηλής εμβέλειας και μάλιστα διαφωνούσε με αυτά. Κατά την περίοδο αυτή λόγων των πολλών αντιγραφέων της 17^η Νοέμβριου θα επικρατεί μια σύγχυση για το ποιοι έχουν την ευθύνη για τα κατά καιρούς χτύπηματα σε όλη την Ελλάδα, ενώ για πολλά χτυπήματα αναλαμβάνουν την ευθύνη άλλες οργανώσεις, οι οποίες δεν είναι ξεκάθαρο κατά πόσο σχετίζονται με την 17^η Νοέμβρη.

Επίσημα η 17^η Νοέμβρη επανεμφανίζεται το 1983 όταν αναλαμβάνει την ευθύνη για τη δολοφονία ενός αξιωματούχου της CIA και μέλος της αμερικάνικης στρατιωτικής αποστολής στην Ελλάδα. Μαζί του θα σκοτωθεί και ο οδηγός του.

Πέντε μήνες αργότερα η Οργάνωση θα γνωρίσει την πρώτη της αποτυχία. Η απόπειρα δολοφονίας  ενός αμερικανού λοχία της αεροπορίας, θα έχει σαν μόνο αποτέλεσμα τον τραυματισμό του.

Ακολουθεί η δολοφονία του εκδότη της εφημερίδα  ‘Απογευματινή’, Νικόλαου Μομφεράτου. Μαζί του θα εκτελεστεί και ο οδηγός του.

Το 7^ο χτύπημα κατά σειρά της 17^η Νοέμβρη ήταν η έκρηξη βόμβας που είχε τοποθετηθεί σε σημείο διέλευσης λεωφορείου των ΜΑΤ. Υπάρχει ένας νεκρός – ο αρχιφύλακας Γεωργακόπουλος – και δύο τραυματίες.

Η 17^η Νοέμβρη από το 1986 και μετά θα συνεχίσει τη δράση της με πολλαπλά χτυπήματα. Τα χτυπήματα γίνονται κατά εισαγγελέων, αμερικανών αξιωματούχων και κατά της τούρκικης πρεσβείας.

Το 1990 κλέβει από το πολεμικό Μουσείο της Αθήνας δύο αντιαρματικούς εκτοξευτές, ενώ συνεχίζει με τοποθέτηση μικρών βομβών, που πιθανότατα δεν είχαν στόχο ανθρώπινες ζωές.Από το 1992-1995 δεν υπήρχε άλλος νεκρός.

Η δράση της σταμάτησε το 2002, όταν συνελήφθησαν τα μέλη της. Δεκατέσσερα μέλη της οργάνωσης καταδικάστηκαν σε ποινές που κυμάνθηκαν από ισόβια μέχρι 8 χρόνια. Στα τέλη του Ιουνίου του 2002 μετά τον τραυματισμό, από πρόωρη έκρηξη μιας βόμβας, του μέλους της οργάνωσης Σάββα Ξηρού και την σύλληψη του από το Λιμενικό Σώμα στο λιμάνι του Πειραιά, η Ελληνική Αστυνομία κατάφερε να ανακαλύψει το οπλοστάσιο και να συλλάβει τα περισσότερα από τα μέλη της οργάνωσης.