Ήταν ένα όμορφο ανοιξιάτικο πρωϊνό στο χωριό και η Ελπίδα ανυπομονούσε να βγει έξω για να παίξει. Δεν είχε δει ήλιο εδώ και μέρες. Ο Χειμώνας φέτος ήταν βαρύς, όλο σύννεφα και βροχή και δε μπορούσε ούτε μια βόλτα να πάει. Η μόνη που φαινόταν να απολαμβάνει τη βαρυχειμωνιά ήταν η Ψιψίνα η γάτα. Ξαπλωμένη όλη μέρα στο περσικό χαλί της μαμάς, απολάμβανε τη ζεστασιά του τζακιού και καθάριζε με τη γλώσσα της το φουντωτό της τρίχωμα.
Σήμερα όμως η μέρα ήταν πιο όμορφη από ποτέ και η Ελπίδα μπορούσε επιτέλους να κάνει βόλτες με το ποδήλατό της. Η βροχή είχε σταματήσει λίγο πριν και τα μουντά σύννεφα υποχώρησαν και άφησαν τις ζεστές ακτίνες του ήλιου να κτυπήσουν απαλά τη γή.
Αφού ντύθηκε ζεστά και έφαγε το πρόγευμα της, έτρεξε χαρούμενη στην αυλή. Κοίταξε προς τον γαλάζιο ουράνο και βλέπει μπροστά της κάτι μαγικό. Κάτι που μόνο στην κινούμενα σχέδια είχε δει μέχρι τώρα. Στην πράσινη πεδιάδα που απλωνόταν πίσω από το σπίτι της ένα τεράστιο ουράνιο τόξο είχε σχηματιστεί. Ξεκινούσε από τη γή και σχημάτιζε μια μεγάλη καμάρα στον ουρανό. Ήταν τόσο όμορφο με όλα αυτά τα χρώματα! Η Ελπίδα ήθελε να παεί κοντά του, να το αγγίξει.
-Από που ήλθε αυτό το ουράνιο τόξο; Θέλω να το αγγίξω. Μήπως οδηγεί σε ένα άλλο παραμυθένιο κόσμο; Ή στον ουράνο και στα αστέρια; Πρέπει να πάω κοντά του. Σκέφτηκε.
Ανέβηκε αμέσως στο ποδήλατό της και έτρεξε να βρει την άκρη του ουράνιου τόξου. Μετά από λίγο σταμάτησε. Είχε προχωρήσει αρκετά, όμως το ουράνιο τόξο πάλι φαινόταν μακρυά της. Δε μπορούσε να βρει πουθενά την άκρη του. Κι ήθελε τόσο πολύ να το αγγίξει και να περπατήσει πάνω του. Έτσι λυπημένη όπως ήταν, θυμήθηκε τα λόγια που της είχε πει κάποτε η μαμα της.
Η Ελπίδα τη ρώτησε: «Μαμά, τι υπάρχει στην άκρη του ουράνιο τόξου;» Κι η μαμά της είπε χαμογελώντας: « λένε ότι σε κάθε άκρη ενός ουράνιου τόξου κρύβεται ένας πολυτίμος θυσαυρός. Όμως κανένας δε θα κατάφερε ποτέ να βρεί την αρχή ενός ουράνιου τόξου, όσο πολύ κι αν προσπάθησε. Ούτε οι καλύτεροι επιστήμονες στον κόσμο! Ξέρεις, Ελπίδα μου, η φύση έχει πολλά μαγικά, που αν ο άνθρωπος τα ανακαλύψει, ίσως σταματήσουν να είναι πλέον μαγικά... γι’αυτό και το ουράνιο τόξο κρύβεται από μας. Μπορούμε να το δούμε αλλά δε μπορούμε ποτέ να το αγγίξουμε».
Έχοντας θυμηθεί τα λόγια αυτά της μαμάς της η Ελπίδα ανέβηκε και πάλι στο ποδήλατο για να συνεχίσει να ψάχνει την άκρη του ουράνιου τόξου, όμως όταν κοίταξε στον ουρανό, αυτό είχε αρχίσει να χάνεται. Είχε λυπηθεί στην αρχή πάρα πολύ που δεν κατάφερε να αγγίξει το ουράνιο τόξο, αλλά μετά σκέφτηκε ότι αν το άγγιζε ίσως να χανόταν για πάντα. Όταν γύρισε στο σπίτι είπε στη μαμά της για το όμορφο ουράνιο τόξο και ήταν χαρούμενη που είχε την τύχη να δει από κοντά αυτό που τα περισσότερα παιδιά βλέπουν μόνο στην τηλεόραση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου